پوشش ریسک چیست؟

آشنایی با صندوق پوشش ریسک یا Hedge Fund

یکی از موضوعات مهم در هر سرمایه گذاری خرد و کلانی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) آن می‌باشد. در این مقاله شما با این مفهوم آشنا خواهید شد.
فهرست این مقاله
صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به بیانی ساده، صندوق‌ های پوشش ریسک، دسته‌ای از شرکت‌های خصوصی هستند که سرمایه‌ گذاران، پول خود را در آن قرار می‌دهند تا در فرصت‌های مختلف سرمایه‌ گذاری کنند. این‌گونه شرکت‌ها دارای استراتژی‌های متفاوتی برای کسب سود هستند.
صندوق پوشش ریسک، گونه‌ای خاص از سرمایه‌گذاری نیست بلکه ساختاری در سرمایه‌ گذاری مشترک است که به‌وسیله‌ی شرکت «مدیریت مالی» یا «مشاور سرمایه‌ گذاری» تشکیل شده است و امکان حضور را به سرمایه‌ گذاران خود می‌دهد تا بتوانند در طیف وسیع‌تری سرمایه‌گذاری خود را انجام دهند.
اداره‌ی این صندوق‌ها توسط افراد باتجربه و حرفه‌ای انجام می‌شود. درحقیقت، نحوه‌ی عملکرد این شرکت‌ها به این صورت است که فرصت‌های مناسبی برای سرمایه‌گذاری پیدا می‌کنند که ریسک بالایی داشته باشد و درصورتی‌که سود داشته باشد، سودرسانی آن بسیار زیاد باشد.
این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به بررسی و تحقیقات زیادی نیاز دارد و ممکن است تا مقدار زیادی به اطلاعاتی وابسته باشند که به‌آسانی در اختیار همه قرار نمی‌گیرد. به همین دلیل است که بیان کردیم افراد حرفه‌ای در سرمایه‌گذاری، ‌چنین شرکت‌هایی را اداره می‌کنند.
معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک، صندوق‌های پوششی در بین افراد معروف است. شرکت‌های خصوصی به دوصورت «مشارکت محدود» و «مسئولیت محدود» وجود دارد. برای مشارکت در آن‌ها، تعداد اندکی سرمایه‌گذار و نهاد‌های معتبر نیاز است تا حداقل سرمایه‌ی اولیه را دارا باشند. این سرمایه عموماً سازمان‌هایی مانند صندوق بازنشستگی، شرکت‌های بیمه و اشخاص متمول هستند.
انتخاب واژه‌ی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) برای نام این شرکت دارای یک علت تاریخی است و از پوشش ریسک چیست؟ پوشش ریسک چیست؟ فرصت‌های خرید و فروش استقراضی گرفته می‌شود؛ به‌ این دلیل که اولین صندوق، به‌منظور پوشش ریسک معاملات اهرمی و مارجین در بازارهای نزولی مورداستفاده قرار می‌گیرد.
در طی زمان، انواع مفهوم پوشش ریسک گسترش پیدا کرد و بدین ترتیب در گونه‌های مختلف سرمایه‌ گذاری به کار برده شد. هم پوشش ریسک چیست؟ اکنون، صندوق‌های پوششی با بهره‌مندی از ابزارهای مالی و تکنیک‌های مدیریتی ریسک، در طیف گسترده‌ای از بازارها و استراتژی‌ها حضور دارند. هدف بیش‌تر استراتژی‌های سرمایه‌ گذاری، رسیدن به بازدهی بالا در شرایط بد بازار است.
مدیران پوشش سرمایه، اغلب پول خود را در سرمایه‌ای که وظیفه‌ی پوشش ریسک چیست؟ پوشش ریسک چیست؟ کنترلش را بر عهده دارند، سرمایه‌ گذاری می‌کنند و این کار باعث می‌شود مدیران و دیگر سرمایه‌ گذاران در یک راه یکسان قرار بگیرند.
ویژگی‌های مهم صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund)

صندوق‌های پوشش ریسک به دلیل گزینه‌های زیر با صندوق‌های سنتی متفاوت‌ هستند و این ویژگی‌ها به‌صورت زیر است:

فقط برای سرمایه‌گذاران واجد شرایط در دسترس قرار می‌گیرد؛

صندوق‌های پوشش ریسک فقط اجازه دارند از سرمایه‌گذاران و اشخاصی که واجد شرایط هستند، به‌شرط داشتن استانداردهای زیر پول بگیرند. به‌طور مثال، در آمریکا، داشتن یکی از شرایط نام ‌برده برای سرمایه‌گذاری ضروری است.

دارابودن درآمد ۲۰۰.۰۰۰ دلاری در طی یک سال و ضمانت‌دادن برای حفظ همین درآمد در آینده. برای اشخاص متأهل این مقدار برابر ۳۰۰.۰۰۰ دلار است.
ارزش دارایی خالص یک فرد به ‌غیر از ارزش خانه‌ی محل سکونتش باید بیش از یک میلیون دلار باشد.
مدیر اجرایی، متصدی، شریک و دیگر افراد واجد شرایط که خود به صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) وابستگی داشته باشد.

بدین ترتیب کمیسیون بورس و اوراق بهادر آمریکا سرمایه‌گذارانی را مناسب تشخیص می‌دهد که قدرت کنترل و مدیریت ریسک‌های احتمالی سرمایه‌گذاری گسترده‌تر را دارند. سرمایه‌گذاران نهادی، حدود ۶۵درصد از سرمایه‌ی صندوق پوشش را تشکیل می‌دهند.

گزینه‌های بیش‌تری نسبت به دیگر صندوق‌ها عرضه می‌کند؛

اصولاً، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به‌راحتی می‌تواند در هر چیزی مانند زمین، املاک، مستغلات، سهام، فروش استقراضی و قراردادها و ارزها سرمایه‌گذاری کند. درمقابل، صندوق‌های مشترک که Mutual Funds نام دارند، فقط به فعالیت در حوزه‌ی سهام و اوراق قرضی می‌پردازند.
ابزارهای مالی این امکان را برای مدیران فراهم می‌کنند که حتی وقتی بازار سهام در رکود است، آن‌ها بتوانند سودآوری داشته باشند؛ این افراد اغلب از اهرم‌ها استفاده می‌کنند. صندوق‌های پوشش ریسک اغلب از معاملات مارجین و وجوه استقراضی برای افزایش سود بهره می‌برند.

ساختار کارمزدی ۲درصدی؛

اغلب صندوق‌های پوشش ریسک، ضریب هزینه و کارمزد نحوه‌ی عملکرد را به‌طور هم‌زمان دریافت می‌کنند. این ساختار کارمزد به‌عنوان «دو و بیست» بیان می‌شود؛ یعنی ۲درصد کارمزد مدیریت دارایی و ۲۰درصد سودی که به دست می‌آید.
لازم به ذکر است که این شرکت‌ها به‌دلیل دریافت این ۲درصد، مورد نقد واقع می‌شوند؛ زیرا بدون توجه به کسب سود و ضرر این مبلغ را دریافت می‌کنند. فرض کنید، صندوقی که حدود ۱ میلیارد جذب سرمایه دارد، بدون انجام کاری، سالانه بیست میلیون دلار به دست آورد.

نظارت زیادی بر روی آن‌ها وجود ندارد؛

نهادهای ناظرِ بازار سرمایه در سایر کشورها بر روی فعالیت‌های صندوق سرمایه نظارت زیادی دارند. این در حالی است که صندوق‌های پوشش ریسک هیچ‌کدام از قوانین و مقررات نظارت بر نهادهای سرمایه‌گذاری در بازار را شامل نمی‌شود و درب‌هایشان به‌طور کامل بر روی هر نوع بازرسی به‌وسیله‌ی دولت و یا هر سازمان دیگری بسته است؛ از همین رو، در خفای کامل به فعالیت‌های خود اشتغال دارند. با این ‌وجود، این اتفاق به معنی اجازه‌دادن نهادهای نظارتی به کلاهبرداری نیست. معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک در جذب اعتبار توانایی بالایی دارند و ضریب آن‌ها در جذب اعتبار از مؤسسات مالی و بانک‌ها بالا است.
این شرکت‌ها در عمل چندبرابر از سرمایه‌ی خود را به بازار وارد می‌کنند.
راهبردهای سرمایه‌ گذاری در صندوق های پوشش ریسک

بیش‌ترین تفاوت صندوق‌های پوشش ریسک با صندوق‌های سنتی، عملکرد این صندوق‌ها در نحوه‌ی سرمایه‌گذاری می‌باشد.
ازجمله مهم‌ترین راهبردهای صندوق سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوششی به‌صورت زیر پوشش ریسک چیست؟ است:

فروش استقراضی: فروش استقراضی به‌معنی فروش سهامی است که در مالکیت صندوق نیست. در این روش، صندوق با حدس قیمت در آینده، سهامی را که مال فرد دیگری است، قرض می‌گیرد؛ سپس از طریق معامله‌ای در بازار، از نوسان قیمت‌ها استفاده می‌کند.
استفاده از آربیتراژ: بهره‌بردن از اختلاف قیمت در بازارهای متنوع است.
استفاده از ابزارهای مالی مشتقه مانند قراردادهای آتی و اختیار معامله.
سرمایه‌گذاری در اوراق بهاداری که کم‌تر از حد معمول ارزش داشته باشند و یا مطلوبیت نداشته باشند.
سعی برای استفاده از مزیت‌های شکاف بین قیمت کنونی بازار و قیمت واقعی سهام.
سرمایه‌گذاری در بازارهای تازه شکل‌گرفته: سرمایه‌گذاری روی سهام یا وام با ارزهای مستعد تورم و بازارهای نوسانی.

معایب و خطرات صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به‌دلیل مواردی که در بالا ذکر شده است، یعنی سرمایه‌گذاری در کارهای مختلف و نبود مقررات محدودکننده، سرمایه‌گذاری در صندوق‌های پوشش ریسک با کسب سود زیادتری همراه است. لازم است بدانید که این گسترده بودن همواره می‌تواند خطرات زیادی را نیز به همراه داشته باشد.
بعضی از معروف‌ترین نمونه‌های شکست‌ اقتصادی، در رابطه ‌با صندوق‌های پوشش ریسک است. با این ‌وجود، این منعطف‌بودن صندوق‌های پوشش ریسک موجب شده است تا برخی از مدیران مالی سودهای بلندمدت زیادی را به دست آورند.
یادآوری این نکته لازم است که «پوشش ریسک» تلاشی برای کم‌کردن ریسک است ولی امروزه هدف بیش‌تر صندوق‌های پوششی، به حداکثر رساندن صندوق‌های پوششی و سود به ‌دست ‌آمده از سرمایه‌گذاری است؛ بنابراین، فکر اینکه کاربرد این شرکت‌ها فقط پوشش ریسک است، درست نیست.
درحقیقت، مدیران صندوق‌های پوششی، سرمایه‌گذاری‌های پرخطری را انجام می‌دهند که نسبت به دیگر سرمایه‌گذاری‌ها ریسک بالاتری دارد. به‌طور دقیق، همین ریسک است که سرمایه‌گذاران زیادی را با فکر «ریسک بیش‌تر باعث سود بیش‌تر می‌شود» به سمت این شرکت‌ها جذب می‌کند.
بعضی از خطراتی که صندوق ریسک می‌تواند به همراه داشته باشد، عبارتند از:
۱- اثر اهرم: جدا از پولی که سرمایه‌گذاران در صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری می‌کنند، این صندوق‌ها پول‌ها را از بانک‌ها و دیگر نهادهای مالی قرض می‌کنند. برای مثال، مطابق با مقررات آمریکا پوشش ریسک چیست؟ صندوق‌های پوشش ریسک می‌توانند در مقابل هر یک دلاری که به‌عنوان سرمایه جذب می‌کنند، حدود نُه دلار را از بانک‌ها و نهادهای دیگر مالی قرض نمایند.
با وجود این شرایط، یک زیان ۱۰درصدی می‌تواند به قیمت ازدست‌دادن کل سرمایه در صندوق منجر شود. به‌کاربردن اهرم و پول استقراضی می‌تواند خسارت کوچک را به یک ضرر بزرگ تبدیل نماید.
۲- استقبال از دارایی ریسک‌پذیر: این صندوق ها به‌طور ذاتی در پی سرمایه‌گذاری پر ریسک‌تر و با بازده حداکثری هستند.
۳- غیرشفاف بودن: استراتژی معاملات، متنوع‌سازی سبد دارایی یا پورتفولیو و سایر تصمیم‌های صندوق به‌صورت واضح برای سرمایه‌گذاران بیان نمی‌شود.
۴- کمبود نظارت: ایجاد و انجام فعالیت‌های صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به داشتن نظارت بر روی امور مالی آن نیست؛ درنتیجه، اغلب آن‌ها دارای ریسک ساختاری پنهان هستند.
صندوق پوشش ریسک در رمز ارز چیست؟

افزایش روند صعودی بیت‌کوین و سایر رمزارزها در سال‌های گذشته، درنظر سرمایه‌گذاران قانونی و موجّه جلوه کرده و آن‌ها را به‌سوی خود جذب کرده است. ولی همان‌طور که می‌دانید، سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال همواره با ریسک همراه است؛ زیرا تنها یک دهه از عرضه‌ی این مفهوم و واردشدن این نوع ارز به جهان می‌گذرد و مانند ارزهای فیات به‌وسیله‌ی دولت پشتیبانی نمی‌شود.
این بدان معنی نیست که سرمایه‌گذاری در رمز ارز باعث خسارت می‌شود و هیچ سودی به شما نمی‌رساند. بسیاری از اشخاص با سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال و انتخاب استراتژی‌های صحیح خرید و فروش، سود خوبی به دست می‌آورند. این چیزی است که سرمایه‌گذاران صندوق‌های پوشش ریسک را جذب می‌کند.
صندوق‌های بزرگ، عملکرد بیت‌کوین که نسبت به طلا و ارزهای فیات حجم سرمایه‌ی کمی دارد، دیده و علاوه ‌بر آن از علاقه و تقاضای مردم به سرمایه‌گذاری آگاهی دارند.
این‌گونه از صندوق‌ها با دودیدگاه کاملاً متضاد، نگرانی و قدردانی، به جامعه‌ی رمز ارز می‌نگرند؛ زیرا ارزهای دیجیتال هم می‌توانند رقیبی برای صندوق‌ها به‌ حساب بیایند و هم موقعیتی مناسب برای به‌دست‌آوردن سود بالا برای این صندوق‌ها باشند.
صندوق‌های پوششی در ارزهای دیجیتال مانند یک صندوق پوشش ریسک معمولی عمل می‌کنند که یک پورتفوی شامل رمز ارز را کنترل می‌کنند. هم اکنون دو نوع صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز موجود است که به شرح ذیل است:
۱- صندوق‌هایی که به‌طور انحصاری رمز ارز را کنترل می‌کنند.
۲- صندوق‌هایی که در سبد دارایی‌شان علاوه بر مال‌های دیگر، رمز ارز را نیز شامل می‌شوند.
در هر دوحالت بالا، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز به‌دنبال یک فرصت مناسب برای زیادکردن سود است؛ بنابراین، آن‌ها در ICO یا ارزهای دییجیتال سرمایه‌گذاری می‌کنند و در وقت مناسب خرید و فروش را انجام می‌دهند.
همان‌طور که قبل‌تر نیز گفته شد، این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به‌وسیله‌ی سرمایه‌گذاران متخصص و ماهر، کنترل، تعادل بخشی و تجزیه می‌شوند. درحقیقت، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) یک فرصت بُردبُرد را برای سرمایه‌گذار و متخصصان به وجود می‌آورد.
ایده‌ی میلیونرشدن در مدت زمانی کوتاه برای اولین‌بار در سال ۲۰۱۷ رخ داد و این وضعیت به‌دلیل انفجار قیمت ارزهای دیجیتال در این سال بود.
این رویداد رشد تعداد زیادی از صندوق‌های پوشش ریسک رمز ارز را توجیه می‌کند. از معروف‌ترین شرکت‌های سرمایه‌گذاری و صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز، می‌توان به پانترا کپیتال، کوین کپیتال، بلک مون و بیت اسپرد اشاره کرد.
لازم به ذکر است که رمز ارز، ارزی نوسانی و خطرپذیر است. با سرمایه‌گذاری در این صندوق پوششی، شما ریسک خود را دوبل می‌کنید؛ زیرا همانطور که قبل‌تر نیز بیان شد، ریسک صندوق‌های پوشش بالا است و از نظر برخی‌ها حتی به قمار شباهت دارد. هنگامی که قصد سرمایه‌گذاری در صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز را دارید، ابتدا باید تحقیقات لازم را در ارتباط با اعتبار صندوق و مدیرهای آن انجام دهید. این نکته را از یاد نبرید که آینده‌ی مالی شما به توانایی و علم این اشخاص در بازار مالی وابسته است.
سؤالات متداول
۱- منظور از اشخاص خاص در صندوق‌ های پوشش ریسک چیست؟
منظور از افراد خاص، سرمایه‌گذارانی هستند که قصد سرمایه‌گذاری بالایی را در صندوق‌ها دارند.
۲- سرمایه‌ی لازم برای سبدگردانی به چه میزان است؟
سرمایه‌ی لازم حدود پنج میلیارد است. البته، این رقم در شرایط زمانی متفاوت تغییر می‌کند ولی به‌دلیل وجود هزینه‌های عملیاتی، پذیرش سرمایه‌های کم‌تر از این هزینه برای شرکت‌ها به‌صرفه نیست.
۳- صندوق‌های پوشش ریسک چه زمانی شروع به فعالیت کردند؟
زمان دقیق این فعالیت‌ها در دهه‌ی ۱۹۵۰ است. بازارهای مالی جهانی در آن سال برای هدف پوشش ریسک در بازارهای نزولی اقدام به سرمایه‌گذاری کردند.
۴- هزینه‌ی سرمایه‌گذاری در صندوق‌ها به چه میزان است؟
هزینه‌های هر صندوق به دوقسمت تقسیم‌بندی می‌شود. قسمتی از محل دارایی‌های آن پرداخت شده و قسمتی دیگر به‌وسیله‌ی شخص سرمایه‌گذار برای دیدن نامه‌ی موردنظر پرداخت می‌شود.
۵- چه مدت پس از ثبت درخواست ابطال می‌توان وجه موردنظر را دریافت نمود؟
این کار اغلب بین ۲ تا ۷ روز زمان نیاز دارد.
سخن پایانی
بر اساس همه‌ی توضیحات بیان شده، صندوق پوششی نوعی صندوق سرمایه‌گذاری است که سرمایه‌گذاران بزرگ و دارای شرایط، پول خود را در آن قرار می‌دهند که در گونه‌های دارایی‌ و بازارهای مالی سرمایه‌گذاری می‌شود. تفاوت صندوق پوششی با صندوق سرمایه‌گذاری سنتی در برخی از جزئیات مانند شرایط سرمایه‌گذاری، راهبردها و همچنین ریسک‌های آن است.

توجه: با وجود اینکه دو صرافی کوینکس و کوکوین هر دو فعلا بدون نیاز به تغییر IP فعالیت می‌کنند اما بهتر است برای امنیت بیشتر از IP ثابت خارج از ایران استفاده کنید.
برای ورود به صرافی کوینکس حتما باید با IP خارج از ایران وارد شوید.

جمع‌بندی نحوه پوشش ریسک بروکرها | بروکر شما از چه روشی برای مدیریت ریسک استفاده می‌کند؟

هر معامله‌ای را که مشتریان یک بروکر انجام می‌دهند، به منزله این است که بروکر در معرض ریسک بازار قرار گرفته است.

ریسک بازار یعنی، ریسک ضرر در موقعیتی که در اثر تغییرات نامطلوب قیمت ایجاد می‌شود. نحوه پوشش ریسک بروکرها برای مدیریت این موضوع متفاوت است.

از آنجایی که در معاملات، بروکر همیشه طرف مقابل معاملات شما است، یا تصمیم می‌گیرد پوشش ریسک چیست؟ معاملات شما را به صورت داخلی انجام دهد، یا به صورت خارجی هجینگ کند. اگر هنوز درس‌های قبلی را مطالعه نکردید، پیشنهاد می‌کنیم آنها را مرور کنید. در ادامه مطلب ترجمه شده اختصاصی توسط ایران بروکر، از وبسایت معتبر babypips در این زمینه را، با هم مطالعه مرور می‌کنیم.

درباره نحوه پوشش ریسک بروکرها تحقیق کنید!

اصطلاح «هجینگ» به فرآیندی اشاره می‌کند که در آن بروکر فارکس یک معامله موازی با یک نهاد دیگر (تأمین‌کننده نقدینگی) ایجاد می‌کند و با این کار ریسک بازار را کاهش می‌دهد.

محبوب‌ترین سیاست پوشش ریسک و هجینگ این روزها این است که به جای اینکه بروکر هر معامله را جداگانه هجینگ کند، مجموع ریسک را هجینگ کند.

این روشی است که معاملات جدید قبل از اینکه با معامله دیگری هجینگ شوند، داخلی‌سازی می‌شوند.

این سیاست مدیریت ریسک، به مشتریان این فرصت را می‌دهد که قبل از هجینگ در بازار فارکس اصلی، معامله‌شان با معامله دیگری خنثی شود.

• هنگامی که یک مشتری در یک جهت معامله می‌کند و مشتری دیگری در جهتی مخالف مشتری اول، به این صورت معامله این دو مشتری با هم خنثی یا جبران می‌شود.
• اما وقتی که مشتریان همه در یک جهت معامله می‌کنند، ریسک بازار برای بروکر ایجاد می‌شود. بعد بروکر این ریسک را با هجینگ در بازار اصلی می‌کند.

محدودیت‌های ریسک، که توسط سیاست‌های مدیریت ریسک بروکر انجام و سنجیده می‌شود، حداکثر ریسک بازاری را که یک بروکر می‌تواند متحمل شود را مشخص می‌کند.

حداکثر ریسک بازار را که یک بروکر می‌تواند متحمل شود، محدودیت ریسک که توسط سیاست‌های کلی مدیریت ریسک انجام و سنجیده می‌شود، تعیین می‌کند.

برای ایجاد این هجینگ‌ها، بروکر فارکس مبلغی به عنوان تضمین (مارجین) را نزد طرف مقابل دیگری سپرده می‌کند. (مشابه وقتی که شما به بروکرتان مارجین پرداخت می‌کنید.)

مهم است که این نکته را بدانید که بروکر باید به تأمین‌کننده‌های نقدینگی‌ای که با آنها معامله می‌کند وجهی (مارجین) پرداخت کند. اگر یکی از این تأمین‌کننده‌های نقدینگی ورشکست شود و نتواند مارجین بروکر را بازگرداند، ممکن است بروکر در شرایط خطرناکی قرار بگیرد و نتواند از پس تعهدات مالی‌اش به مشتریان بر بیاید.

به همین خاطر است که هنگام انتخاب طرف مقابل هجینگ (تأمین‌کننده نقدینگی) بروکر، قیمت‌های رقابتی ارائه‌شده، درجه اعتبار، کارآمدی خدمات، میزان اطمینان از نظر فناوری‌، شهرت و وضعیت مالی تأمین‌کننده نقدینگی را می‌سنجد.

بروکرهای کوچک ممکن است نتوانند خودشان تأمین‌کننده نقدینگی‌‌شان را انتخاب کنند، زیرا صرفا به خدمات Prime of Prime (PoP) برای محافظت از معاملات متکی هستند و محدود به تأمین‌کننده‌های نقدینگی‌ای هستند که PoP دسترسی به آنها را به بروکر می‌دهد.

پس توجه به این نکته مهم است که رویه پوشش ریسک یک بروکر، ممکن است به طور کامل ریسک مشتریانش را حذف نکند.

حتما از بروکرتان یک نسخه کتبی از سیاست پوشش ریسکش را بخواهید!

سیاست پوشش ریسک، به شما نشان می‌دهد که بروکرتان از چه روش و سیستمی برای پوشش ریسک استفاده می‌کند. همچنین خواهید فهمید که بروکرتان چگونه ریسک خود را مدیریت کرده، با چه تامین کننده مالی کار می‌کند.

اگر شما این را از بروکر بخواهید، می‌توانید اطلاعاتی از فرآیند پوشش ریسک به دست آورید که به شما کمک می‌کند بدانید بروکرتان چقدر در معرض ریسک بازار قرار دارد.

فراموش نکنید که اگر بروکر شما ورشکت شود، پول شما نیز از دستتان خواهد رفت! در مورد مخاطرات ریسک طرف مقابل قبلا در این درس به طور مفصل صحبت کرده‌ایم.

اگر بروکرتان مایل نیست این جزئیات را فاش کند، وقت آن رسیده که به دنبال بروکر دیگری باشید!

شفافیت، تنها راهی است که بروکر می‌تواند اعتماد شما را جلب کند.

به هر بروکری که در سیاست پوشش ریسکش شفاف نیست، مشکوک باشید! بروکرها نه تنها موظفند که روش‌های مدیریت ریسک خود را توضیح دهند، بلکه باید طرف مقابل پوشش ریسکشان (تأمین‌کننده نقدینگی) را هم اعلام کنند.

خلاصه

ما تا اینجا مکانیزم‌های پایه‌ای نحوه پوشش و مدیریت ریسک بازار که بروکرها از آنها استفاده می‌کنند را بررسی کردیم.

در چند درس قبل، تعدادی از مفاهیم مدیریت ریسک از جمله: A-Book، B-Book، انواع مختلف C-Book را که پلتفرم‌های معاملاتی فارکس و CFD خرده‌فروشی ممکن است از آنها استفاده کنند، توضیح دادیم.

با توجه پوشش ریسک چیست؟ به اینکه بروکرها مایلند در سطح بالایی از ابهام و عدم شفافیت فعالیت کنند، امیدواریم توضیح کافی در مورد پشت صحنه نحوه مدیریت ریسک و کسب درآمد بروکرها به شما داده، و در این زمینه روشنگری کافی را کرده باشیم.

حالا شما می‌دانید که همه بروکرهای خرده‌فروش فارکس طرف مقابل معامله شما هستند.

بروکر طرف مقابل همه معاملات شما است.

وقتی که یک بروکر معامله شما را اجرا می‌کند، می‌تواند:

• معامله شما را به صورت داخلی با معامله مشتریان دیگر خنثی کند ( روش داخلی‌ سازی)
• تجارت شما را به صورت خارجی با تأمین‌کننده نقدینگی خنثی کند
  • اگر این کار را قبل از تأیید معامله شما انجام دهد، پیش‌هجینگ (pre-hedging) است (STP).
  • اگر این کار را بعد از تأیید معامله شما انجام دهد، پس‌هجینگ (post-hedging) است (A-Book).

  ما چندین روشی را که بروکرها برای مدیریت ریسکشان استفاده می‌کنند را توضیح دادیم، اما نکته مهم این است که بدانید هر بروکری متفاوت است و هر کدام روش خود برای مدیریت ریسک را دارند.

  به یاد داشته باشید که هجینگ و مدیریت ریسک با تامین کننده نقدینگی گران است، و از آنجایی که بروکرها می‌خواهند سودشان را به حداکثر برسانند، ترجیح می‌دهند تا حد امکان کمتر پوشش ریسک داشته باشند.

  روش‌های مدیریت ریسک همچنان در حال به روزرسانی‌اند و هیچ سیاست و روش استانداردی برای نحوه مدیریت ریسک بروکرهای فارکس وجود ندارد.

  معامله‌گران ممکن است در مورد بروکرهایی که از روش B-Book استفاده می‌کنند، ملاحظاتی داشته باشند و فکر کنند که فقط باید با بروکرهایی که A-Book هستند، معامله کنند، اما آنچه در نهایت اهمیت دارد، قیمت‌گذاری دقیق و کیفیت اجرای سفارش‌ها توسط بروکر است.

  صندوق پوشش ریسک چیست؟

  

  صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) نوعی شرکت برای سرمایه‌گذاری محسوب می شود. هدف این نوع شرکت آن است که دارایی و نقدینگی مشتریان را در سبکهای (Alternative Investment) سپرده گذاری ‌کند تا به عملکرد مطلوبتری از میانگین بازار دسترسی داشته باشد و هم این که خطرات صعود و نزول ناگهانی مارکت را پوشش دهد.

  راهبردهای مورد بهره وری هج فاند

  همان طور که اذعان داشتیم، مهمترین وجه تمایز هج فاندها آن است ابزارهای مالی متفاوتی محسوب می شوند که این صندوق ها در ادغام سرمایه‌های خود گنجانده اند. این گونه از صندوق‌ها در اندوخته‌های مالی و ابزارهایی سرمایه گذاری به انجام می رسانند که صندوق‌ها و سرمایه‌گذاری‌های دیگر، آن‌ها را لحاظ نمی پوشش ریسک چیست؟ کنند. در ادامه ی این بحث به مواردی از این ابزارها و راهبردهای سرمایه ‎گذاری در رمز ارزها این صندوق ها اشاره خواهیم کرد:

  بهره جویی از فروش استقراضی:

  فروش استقراضی بدین معنی است که فردی سهامی را که در مالکیت شخص دیگری است از او قرض کرده و با فرض کاهش قیمت سهم، آن را در بازار بفروش برساند و پس از گذشت زمان مورد نظر، آن را خریداری کرده و به مالک سهم باز گرداند. در صورت کاهش قیمت، ‌ما به التفاوت قیمت فروش و خرید سهم، سود فرد خواهد شد. صندوق های پوشش ریسک از این ابزار در شرایط رکود بازار استفاده کرده و سهامی را که در مالکیت صندوق نیست، اجاره کرده و در بازار فروخته و از کاهش قیمت سهم،‌ سود می‌برند. برای اطلاعات بیشتر در این خصوص می‌توانید مطلب «تأثیر ایجاد بازار دو طرفه در بازار سرمایه چیست» را مطالعه فرمایید.

  سرمایه گذاری در ابزارهای مالی مشتقه:

  ابزارهای مالی مشتقه همچون قراردادهای اختیار معامله و آتی،‌ ابزارهایی به حساب می آیند که ارزش آن‌ها برپایه اوراق بهادار دیگری همچون سهام شرکت‌ ها معین و مشخص می گردد. اما صندوق‌های پوشش ریسک یا هج فاند با سرمایه گذاری در این ابزارها، طیف گسترده‌ای از اندوخته ها لحاظ کرده و از فرصت‌های سودآوری آن‌ها بهره وری می‌کنند.

  بهره جویی از آربیتراژ:

  آربیتراژ در بازارهای مالی و اصطلاحاً به معنی فرصت‌های کسب سود از ما بین دو قیمت می باشد. مدیران Hedge Fund، با بهره جویی از تخصص، پیوسته در حال جستجو کردن بازارهای مالی گوناگون و دست یابی به فرصت‌های قیمت گذاری می باشند که تشخیص آن برای دیگران سخت تر است. شناسایی و تشخیص به‌موقع و سرمایه گذاری در این فرصت‌ها، سودهای هنگفتی را برای آن‌ها ایجاد می‌کند.

  ابزارهای پوشش ریسک آماتورها در بازار سهام چیست؟

  آیا هجوم نقدینگی که در چند هفته اخیر در بازار سرمایه رخ داده است، اتفاق مبارکی است؟ به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و دلسوزان بازار، در غیاب زیرساخت‌های بازار، قطعاً پاسخ منفی است.

  

  به گزارش اقتصادنیوز، علیرضا توکلی‌کاشی معاون توسعه کانون نهادهای سرمایه‌گذاری ایران در این باره نوشت:

  آیا هجوم نقدینگی که در چند هفته اخیر در بازار سرمایه رخ داده است، اتفاق مبارکی است؟ به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و دلسوزان بازار، در غیاب زیرساخت‌های بازار، قطعاً پاسخ منفی است. اما در صورت وجود زیرساخت‌های لازم، قطعاً تمایل مردم به سرمایه‌گذاری و انتقال سرمایه‌های ایشان به بازار سرمایه، امری بسیار میمون و مبارک است.

  زیرساخت مناسب برای توسعه بازار سرمایه ما، صندوق‌های سرمایه‌گذاری هستند. در حال حاضر بیش از ۲۰۰ صندوق سرمایه‌گذاری در کشور وجود دارد که بیش از ۱۶۰ هزار میلیارد تومان از دارایی‌های مردم را در خود جای داده و مدیریت می‌کند. اما از این میزان فقط چهار هزار میلیارد تومان آن متعلق به صندوق‌های سرمایه‌گذاری در سهام است و چیزی در حدود ۶۵۰ میلیارد تومان متعلق به صندوق‌های سرمایه‌گذاری طلا و تقریباً 150 هزار میلیارد تومان آن متعلق به صندوق‌های سرمایه‌گذاری در اوراق بهادار با درآمد ثابت است که عمده سرمایه را به سمت سپرده‌گذاری در بانک‌ها هدایت کرده‌اند.

  مقایسه این رقم (چهار هزار میلیارد تومان) با ارزش بازار سرمایه کشور، با ارزشی بالغ بر 1350 هزار میلیارد تومان نشان می‌دهد که صندوق‌های سرمایه‌گذاری با قدمت 12ساله در کشور هنوز به جایگاه واقعی خود نرسیده‌اند و بنابراین طبیعی است که بازار سهام ما توانایی جذب 20 هزار میلیارد تومان را نداشته باشد و با ورود چنین سرمایه نقدی، با رشد شدید قیمت سهام مواجه شود و طبیعتاً باز هم به همان دلیل نبود فرهنگ سرمایه‌گذاری، سرمایه‌گذاران پس از کسب سود و مشاهده نوسانات اندک، بلافاصله و به صورت گروهی قصد خروج از بازار را خواهند داشت و خروج دسته‌جمعی هم تبعات منفی خاص خود را دارد. طبیعتاً با نوساناتی که به دنبال این خروج دسته‌جمعی در بازار سهام اتفاق خواهد افتاد.

  باید این آگاهی به مردم داده شود که علت نوسانات شدید بازارها چیزی نیست جز هجوم یکباره خود مردم برای خرید یا فروش یک دارایی در زمان محدود! و واقعاً مهم نیست که این دارایی چه باشد. این دارایی ممکن است سهام باشد یا دلار یا طلا یا مسکن یا حتی خودرو پوشش ریسک چیست؟ و سیم‌کارت موبایل. سیاستگذار باید اقداماتی انجام دهد که مردم به وی اعتماد کنند و بعد مردم را به سمت ریل صحیح در سرمایه‌گذاری هدایت کند و ریل صحیح به نظر بسیاری از کارشناسان و خبرگان اقتصاد و صنعت مالی، هدایت مردم به سرمایه‌گذاری غیرمستقیم و از طریق صندوق‌های سرمایه‌گذاری است. برای نیل به این مقصود، باید اقدامات ترویجی مناسبی برای افزایش آگاهی مردم و فرهنگ‌سازی سرمایه‌گذاری صورت بپذیرد. سیاستگذار باید دنبال راه‌هایی باشد که حرکت قیمت‌ها را تدریجی یا Smooth کند. حرکت‌های سریع و جهشی قطعاً عواقب خوبی برای اقتصاد ندارند.

  صندوق‌های سرمایه‌گذاری از آنجا که توسط مدیران کارشناس و حرفه‌ای مدیریت و نظارت می‌شوند، کمتر درگیر هیجانات مرسوم در بازار سهام می‌شوند چون پول‌ها را به درستی سرمایه‌گذاری می‌کنند. به اعتقاد صاحب‌نظران، صندوق‌های سرمایه‌گذاری این ظرفیت را دارند که به عنوان پارکینگ پول نیز عمل کنند و منابعی را که در صورت هجوم مردم به بازار سرمایه در بازار عرضه می‌شود جذب کرده و آنها را به تدریج در فرصت‌های سرمایه‌گذاری که در بازار سهام ایجاد می‌شود سرمایه‌گذاری کنند. بنابراین در راستای توسعه بازار و توسعه فرهنگ سرمایه‌گذاری، بهتر است مردم را به سمت سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها هدایت کنیم تا از سرمایه‌هایشان به‌درستی استفاده و حفاظت شود.

  امکانات معاملاتی همچون فروش استقراضی و اعتبار در معاملات، به مدیران حرفه‌ای بازار کمک می‌کند تا ضمن کسب سود، نوسانات بازار انواع اوراق بهادار و به‌طور ویژه بازار سهام را کنترل کنند. در غیاب این ابزارهای معاملاتی مدیریت بازار بسیار مشکل خواهد بود.

  سیاستگذار باید بداند رشد شاخص بازار سهام، افزایش تعداد کدهای معاملاتی اشخاص حقیقی و فروش اوراق یا سهام در کسری از ثانیه، به هیچ عنوان شاخص‌های عملکردی مناسبی در بازار سرمایه نیستند. از طرف دیگر افزایش حجم و ارزش معاملات، افزایش ارزش صندوق‌های سرمایه‌گذاری و افزایش تعداد سرمایه گذارانی که در این صندوق‌ها سرمایه گذاری کرده اند، حجم تامین مالی واقعی صورت گرفته در بازار سرمایه، به مراتب شاخص‌های صحیح‌تری برای ارزیابی عملکرد بازار سرمایه هستند.

  *متن کامل این تحلیل را در شماره 335 هفته‌نامه تجارت‌فردا بخوانید.

  صندوق‌ های پوشش پوشش ریسک چیست؟ ریسک، راهروی رونق ابزار مالی مشتقه

  کارشناس بازار سرمایه صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) ، نوعی از صندوق‌ های سرمایه‌ گذاری به شمار می‌ رود که می‌تواند در ابزار های مختلف مالی با استراتژی‌‌‌های متعدد سرمایه‌گذاری کند و برخلاف دیگر صندوق‌ های سرمایه‌ گذاری، محدودیتی در سرمایه‌ گذاری ندارد.

  

  به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از دنیای اقتصاد، صندوق‌های «پوشش ریسک» برخلاف تلقی اولیه نسبت به نام‌گذاری‌‌‌شان، «ریسک بیشتری» را نسبت به سایر صندوق‌ها دارا هستند. گرچه تاکنون در ایران صندوق پوشش ریسک تاسیس نشده است، اما در دنیا این صندوق شناخته شده است و توانسته حضور چشمگیری در بازارهای سرمایه دنیا داشته باشد. صندوق‌های پوشش ریسک از ویژگی‌‌‌های منحصربه‌‌‌فردی برخوردار هستند که افراد خاص و اندکی را برای سرمایه‌گذاری جذب می‌کنند. از ویژگی‌‌‌ها و وجه تمایزهای این صندوق می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

  ۱-عدم‌محدودیت در سرمایه‌گذاری: این صندوق‌ها کمترین محدودیت را در سرمایه‌گذاری دارا هستند. به‌‌‌عنوان‌‌‌مثال می‌توانند از فروش استقراضی و ابزارهای مشتقه استفاده کنند.

  ۲-نظارت کمتر: صندوق‌های سرمایه‌گذاری سنتی در کشورهای مختلف جهان تحت نظارت شدید نهادهای نظارتی فعالیت می‌کنند و تمام فعالیت‌های آنان زیر ذره‌‌‌بین نهاد ناظر بازار سرمایه است. اما صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری‌‌‌های خصوصی هستند که فعالیت آنها تنها در دسترس سرمایه‌گذاران مورد اعتماد خود قرار دارد و شامل قوانین و مقررات سازمان‌های نظارتی نمی‌‌‌شوند.

  ۳-تعداد سرمایه‌گذار: تعداد محدودی از سرمایه‌گذاران خاص با سرمایه‌‌‌های کلان مجاز به سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها هستند. به‌‌‌عنوان‌‌‌مثال، در آمریکا، بر اساس قوانین مالی تعداد سرمایه‌گذاران در صندوق‌های پوشش ریسک نباید بیشتر از ۱۰۰ نفر باشند.

  ۴-اهرم مالی بالاتر: صندوق‌های پوشش ریسک علاوه بر سرمایه جذب شده توسط سرمایه‌گذاران می‌توانند با نسبت بدهی ۹۰‌درصد از اهرم مالی بالاتر استفاده کنند. این در حالی است که صندوق‌های سرمایه‌گذاری در ایران به میزان حداکثر ۵‌درصد از سرمایه خود (ارزش خالص دارایی واحدهای سرمایه‌گذاری نزد سرمایه‌گذاران)، قادر به اخذ اعتبار از کارگزاری هستند.

  این ویژگی به این معناست که صندوق‌های پوشش ریسک به‌‌‌ازای هر دلار جذب سرمایه، می‌توانند ۹ دلار از بانک‌ها یا سایر نهادهای مالی قرض کنند؛ بنابراین درصورتی‌‌‌که یک صندوق با این نسبت استقراض کرده باشد، با یک زیان‌ ۱۰درصدی، کل سرمایه صندوق را از دست می‌دهد.

  صندوق پوشش ریسک و بورس کالا

  یکی از مهم‌ترین راهبردهای سرمایه‌گذاری در صندوق‌های پوشش ریسک، سرمایه‌گذاری در قراردادهای اختیار معامله و قراردادهای آتی است؛ لذا، ارتباط ویژه‌‌‌ای میان صندوق‌های پوشش ریسک و بورس‌‌‌های کالا شکل‌‌‌گرفته است. به‌‌‌عبارت‌‌‌دیگر صندوق‌های پوشش ریسک و ابزارهای مالی مشتقه دو رکن جدایی‌‌‌ناپذیر هستند و رشد و توسعه هرکدام شرایط را برای رشد و توسعه دیگری فراهم می‌کند.

  ابزارهای مشتقه از ابزارهای مهم مالی جهت مدیریت ریسک هست اما در ایران این ابزار در حاشیه بوده است و آن‌طور که بایدوشاید موردتوجه سیاستگذاران بازارهای مالی کشور قرار نگرفته است. متاسفانه این ابزار مالی سهم جدی و قابل‌‌‌توجهی در بازار سرمایه ایران ندارد.

  بدیهی است هرچه تعداد سرمایه‌گذاران در این بازار بیشتر شود، نقدشوندگی بازار بیشتر، هزینه‌‌‌های معاملات کمتر و فرآیند کشف قیمت سهل‌‌‌تر می‌‌‌شود و این نکته باعث تکامل بازار بورس کالای ایران می‌شود. با عنایت به تمام نکات ذکر شده و باتوجه‌‌‌به اینکه بورس کالای ایران همچنان ظرفیت زیادی برای رشد و توسعه داراست، تاسیس و راه‌‌‌اندازی صندوق‌های پوشش ریسک می‌تواند مسیر تعالی این بازار را هموار کند.